پندار را پندار را...

حالی غمین انگیختــی، وز دست ما بگریختــی  

                                                               بــر بادهــــا آویـختـــــــی، گفتـــار را گفتـــار را 

در دست من جامی دگر، این جام را با خود مبر  

                                                               کی می‌کند این مِی اثر، هشیار را هشیار را 

هجران نکو پنداشتــی؟ جامی تهی برداشتــی  

                                                               کاری شگـفت انگاشتــی، بیمــار را بیمــار را 

رندانه در خوابـی زدی، وز چرخ‌ها بیـرون شـدی  

                                                               از خـاطره‌ی خـود بی‌خـودی، انکـار را انکـار را 

کامــی بــرآورده تــو را، خامــی بیــــازرده تــو را  

                                                               ایـن پــرده‌ی انکـار را، هشــدار را هشــدار را 

میلی زخود بی‌خود شده، حظّی‌دگر‌‌ابجد شده  

                                                               انســانِ با خــود بد شـده، دیــدار را دیــدار را 

حاصل زچون‌چندی زنی؟‌وزچندهابی‌چون‌شوی  

                                                              از چونِ‌خود چندی‌دهی،غم‌خوار را غم‌خواررا؟ 

چون باز باشـد پنجــــره، در را ببنــد و حنجـــره  

                                                              بشنـــو ز ســــاز زنجـــره، اخبـــار را اخبـــار را